Yaşayan Kütüphane, klasik bir kütüphane gibi işler, ancak onlarla arasında büyük bir fark var: Buradaki kitaplar nefes alabilir ve hissedebilir. Çünkü bu kütüphanedeki kitaplar birer insan!

  Etrafımız her geçen gün kalabalıklaşmaya devam ediyor. Kalabalık sokaklarda yürüyor, çok katlı binalarda yaşıyoruz. Her kapı ardı bambaşka dünyalara açılıyor fakat bu kapıların çokluğu yanında azalmayı da getiriyor. Kimi zaman sahip olduğumuz küçük bilgilerle, kimi zamansa hiç sahip olamadığımız bilgilerle insanları, grupları ve toplulukları yargılayabiliyoruz. Yargılarımız kapıyı çalarak iletişime geçmemizi engelleyebiliyor.

  Bazen bir sokakta yürürken gördüğümüz kişiye, bazen haberleri izlerken dikkatimizi çeken birine onlarca soru sormak istiyoruz: Neden böyle giyiniyorsun? Neden bunu savunuyorsun? Neden buradasın? Ne düşünüyor, ne söylüyorsun? Kimsin… Bu soruları çoğu zaman bir araya gelmekten çekindiğimiz için, incinmesinden korktuğumuz için ya da yalnızca bir araya gelemediğimiz için soramıyoruz. Sorularımıza alacağımız cevaplar bizi endişelendirebiliyor, ön yargılarımızı kendi sesimizden duymaktan çekinebiliyoruz. Bilmediğimize duyduğumuz korku, tanışmak için adım atmamızı engelleyebiliyor.